^{راوى: ابو هاشم جعفرى به سخنان امام گوش مى‏دادم. هوا گرم بود و آفتاب}

^{ظهر، شدت گرما را بیش تر مى‏کرد. تشنگى تمام وجودم را فرا گرفته بود.}

^{شرم و حیاى حضور امام، مانع از آن شد که صحبتشان را قطع کنم و آب}

^{بخواهم. در هیمن موقع امام کلامش را قطع کرد و فرمودند: ـ «کمى آب}

^{بیاورید !»}

^{خادم امام ظرفى آب آورد و به دست ایشان داد. امام، براى این که من، بدون}

^{خجالت،آب بخورم، اول خودشان مقدارى از آب را نوشیدند وبعد ظرف را به}

^{طرف من دراز کردند. من هم ظرف آب را گرفتم و نوشیدم.}

^{نه! نمى‏شد. اصلا نمى‏توانستم تحمل کنم. انگار آب هم نتوانسته بود}

^{درست و حسابى تشنگى‏ام را از بین ببرد. تازه، بعد از یک بار آب خوردن}

^{درست نبود که دوباره تقاضاى آب کنم. این بار هم امام نگاهى به چهره‏ام}

^{کردند و حرفش را نیمه تمام گذاشت: «کمى آرد و شکر و آب بیاورید.»}

^{وقتى خادم براى امام رضا(ع) آرد و شکر و آب آورد، امام آرد را در آب ریخت و}

^{مقدارى هم شکر روى آن پاشید. امام برایم شربت درست کرده بود.}

^{نمى‏دانم از شرم بود یا از خوشحالى که تشکر را فراموش کردم. شاید در آن}

^{لحظه خودم را هم فراموش کرده بودم. با کلام امام رضا(ع) ناخود آگاه دستم}

^{به طرف ظرف شربت دراز کردم.}

^{ـشربت گوارایى است. بنوش ابوهاشم!… بنوش که تشنگى‏ات را از بین}

^{مى‏برد.}

^{صحبت گنجشک با امام رضا(ع)}

^{راوى: سلیمان (یکى از اصحاب امام رضا(ع) حضرت رضا(ع) در بیرون شهر،}

^{باغى داشتند. گاه‏گاهى براى استراحت به باغ مى‏رفتند. یک روز من نیز به}

^{همراه آقا رفته بودم. نزدیک ظهر، گنجشک کوچکى هراسان از شاخه درخت}

^{پرکشید و کنار امام نشست. نوک گنجشک، باز و بسته مى‏شد و صداهایى}

^{گنگ و نا مفهوم از گنجشک به گوش مى‏رسید. انگار با جیک جیک خود،}

^{چیزى مى‏گفت.}

^{امام علیه السلام حرکت کردند و رو به من فرمودند: «ـ سلیمان!… این}

^{گنجشک در زیر سقف ایوان لانه دارد. یک مار سمى به جوجه‏هایش حمله}

^{کرده است. زودباش به آن‏ها کمک کن!. ..}

^{با شنیدن حرف امام ـ در حالى که تعجب کرده بودم ـ بلند شدم و چوب}

^{بلندى را بر داشتم . آن قدر با عجله به طرف ایوان دویدم که پایم به پله‏هاى}

^{لب ایوان برخورد کرد و چیزى نمانده بود که پرت شوم…}

^{با تعجب پرسیدم: «شما چطور فهمیدید که آن گنجشک چه مى‏گوید؟» امام}

^{فرمودند: «من حجت خدا هستم… آیا این کافى نیست؟!»}